Goedvoets ontmoeten

(en hoe wonderlijk wegen kunnen lopen)

Een gerenommeerde schoenenzaak in Zwolle gaat sluiten, dat is al maanden bekend. Elke vrijdagmiddag lopen een bezoeker van de Bres en een coördinator voorbij deze zaak en filosoferen over wat er met de schoenen gaat gebeuren die niet meer verkocht kunnen worden. Vraag dit dan, adviseert de bezoeker die jammer genoeg tevens dakloos is. Maar de coördinator durft niet zo goed, ja waarom eigenlijk niet??

Op vrijdag 4 februari loopt ze er alleen voorbij en stapt ze toch naar binnen. Wat een warm ontmoeten midden in een drukke winkel!! Met als gevolg dat diezelfde middag bezoekers van de Bres schoenen mogen komen passen en gratis en voor niks mee mogen nemen. Wat daarna volgt is bijna nog mooier. 7 mannen lopen achter elkaar de winkel binnen met voorop de eerder genoemde dakloze Zwollenaar. Pieter Wieten ziet die man en zegt heel verbaasd: ik ken jou, ken jij mij ook?? De bezoeker van de Bres kijkt nog eens goed en zegt, ja, jij bent die hardloper die ik ’s morgensvroeg ontmoet en wij groeten elkaar. Snel voegt hij er verontschuldigend achter aan; ik ontmoet ook zoveel mensen, maar wij groeten. Nu kun je je afvragen wat is mooier een paar goede schoenen uit mogen zoeken of als dakloze ervaren dat je “gekend” wordt. Pieter Wieten toont zich blij en dankbaar, waarom zal je je afvragen, want als het goed uitpakt is hij straks 7 paar schoenen lichter.. 

Hij is dankbaar omdat diezelfde morgen hij zich, na de ontmoeting met de nog onbekende bezoeker van de Bres, had voorgenomen dat hij meer over deze man wilde weten en nu stond dezelfde persoon in levende lijve voor hem. Dit was voor hem geen toeval, maar moest zo zijn, hij zag er leiding in, het mes snijdt aan twee kanten voegt Wieten toe. De bezoeker hoorde het aan en reageerde een beetje verlegen met “ja, daar heb ik wel eens over gehoord”. Krukken werden aangesleept, schoenen gepast en iedereen blij, inclusief de schoenenhandelaar. Eén persoon kon niet slagen, maar was toch blij dat er serieus voor hem gezocht werd. Een ander was trots op zijn eigen goede keus en weer een ander liet ze nog even in de doos om ze mooi te houden. De eerder genoemde man trok ze gelijk aan, want zijn oude schoenen zagen er goed uit, maar de zool liet flink los. Nu kon hij weer heel wat kilometertjes afleggen, want dat doe je als dakloze zonder fiets. Het bovenstaande laat zien, hoe belangrijk durven en kunnen vragen kan zijn, wie niet vraagt wie niet wint tenslotte!

Teruggekomen in de Bres is daar de nieuwe bezoeker, die in de Herberg overnacht, hij ging in eerste instantie wel mee naar de winkel, maar in de winkel haakte hij af. Toen de coördinator vroeg: ik miste je plotseling, waar was je nu? Antwoordde hij; ik wist niet wat de bedoeling was, of ik nu moest gaan passen of niet, toen ben ik maar weggegaan. Dit was geen handige actie van mij (hij loopt namelijk op zomer gympen) vindt hij zelf. De coördinator die wil weten waar dit gedrag vandaan komt, zegt; je had het mij toch kunnen vragen, ik stond er toch ook, wat heeft gemaakt dat je dit niet gedaan hebt? Waarop de bezoeker zegt, ik had een huis en werk, dat ben ik nu kwijt en dan is vragen een dingetje…. Conclusie: er zijn vaak veelal niet zichtbare factoren die meespelen in een mensenleven, die kunnen maken wat we zijn; dakloos, thuisloos of de wind mee hebben, de scheidslijn is soms maar dun. Het is te hopen dat we allemaal iemand mogen ervaren en ontmoeten die tegen ons zegt “ik ken jou”, net zoals Wieten het deed.