Column Valse schaamte

Soms denkt een mens: ‘Ik moet eens met een psycholoog gaan praten’. Dat gevoel bekruipt mij soms als me gevraagd wordt iets te doen voor een goed doel.

Dat begint al bij iets simpels als ‘Wil je met een lijst lopen voor de Hartstichting?’ Natuurlijk wil ik dat en ik doe dat ook wel, maar steeds met een bezwaard gevoel. Is dat gewoon een vorm van valse schaamte of het besef dat je geen goede ‘verkoper’ bent?
Het zal van beide wel iets zijn. Zo is mij jaren geleden gevraagd reclameborden aan de man te brengen ten behoeve van mijn voetbalcluppie. U raadt het al: deze man heeft er niet één verkocht. Een ondernemer zei tegen me ‘heel sympathiek, maar ik heb mijn klanten bij alle 16 voetbalclubs in Zwolle en wat ik voor de één doe moet ik natuurlijk ook bij de ander doen. 16 reclameborden, dat is een te grote aanslag op mijn budget’. Mijn reactie was dan in de trant van ‘heel begrijpelijk, dat zou ik ook niet doen’. Ja, kijk eens, dat schiet niet op natuurlijk. Een echte verkoper dramt door; Ik kan dat niet.
Toch is mijn zelfvertrouwen op dit punt toegenomen (zonder psychologische hulp nog wel). Toen me gevraagd werd voor de gemeenteraad namens de bezoekers en vrijwilligers van de Bres in te spreken heb ik daarmee schoorvoetend ingestemd. Het resultaat? Grote voldoening over de serieuze aandacht die ons inloophuis kreeg en uiteraard ook verdient. Het verhaal kwam gelukkig helemaal ‘van binnen uit’ waardoor de betrokkenheid voor de toehoorders duidelijk werd.
Dat voelt zó goed. Een bescheiden bijdrage leveren voor het voortbestaan van De Bres. Daar mag je geen ‘nee’ tegen zeggen. Uiteindelijk gaat het natuurlijk om De Bres zelf. Hoe het verder moet vanaf 2019 is nog ongewis, maar je verhaal ‘verkopen’ als daarom gevraagd wordt: Niks valse schaamte, gewoon doen! Zeker als je met hart en ziel aan het goede doel verbonden bent.

Ton ten Hove.