Pianiste Iris Hond trad op in de Bres


Iris Hond slaat muzikale arm om schouders bezoekers inloophuis De Bres.

De bezoekers van de Bres zijn er wel aan gewend dat iemand in hun huiskamer wat speelt op de piano of gitaar. Maar vlak voor Kerst stond er een glimmende vleugel die werd bespeeld door niemand minder dan Iris Hond. Een succesvolle concertpianiste, die meer gemeen heeft met kwetsbare mensen dan je zo op het eerste gezicht zou denken.
Iris Hond was veertien toen ze ging studeren aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag, waar ze uiteindelijk in 2001 summa cum laude afstudeerde. Ze werd in haar eerste jaar opgevangen in een gastgezin, maar dat bleek absoluut niet de veilige plek die het had moeten zijn. Iris verkoos een leven op straat. Uit schaamte verzweeg ze wat haar overkwam jarenlang voor haar ouders in Harderwijk.

Een les voor het leven
Iris leerde op straat een belangrijke les voor het leven. ‘Als je denkt dat het niet erger kan, dan zijn er altijd mensen die iets voor je willen betekenen. Dat werd mij op een van de eerste avonden dat ik op straat zwierf, duidelijk. Een dakloze man vroeg mij om geld. Ik had honger en voelde me vies en waardeloos. Dus ik begon hard tegen hem te schreeuwen. Hij zei: ‘Blijf hier staan, wacht op mij!’ Uren later kwam hij terug. Hij had overal gebedeld en gaf mij al zijn geld, zodat ik eten kon kopen. Voor het eerst had ik in die stad het gevoel dat iemand om mij gaf en mij zag. Martin stelde mij voor aan andere daklozen en samen zorgden zij voor mij.’

Niet de eerste de beste
 ‘Muziek hielp mij door alle moeilijke tijden heen. Ik wil muziek blijven brengen aan mensen zoals Martin, die aan de rand van de maatschappij bijna vergeten worden. Dus naast mijn werk op grote podia, speel ik nog altijd in gevangenissen, TBS-klinieken, verslavingsklinieken en ziekenhuizen.’ Met Kerst speelt ze in Den Haag op het kerstdiner dat ze daar ieder jaar organiseert voor dak- en thuislozen. Vlak voor Kerst was ze in Zwolle bij de Bres. Iris speelde er een aantal zelfgeschreven nummers en daarnaast onder meer werk van Einaudi en Prince. ‘Ik vond dat je heel goed speelde, maar het is niet zo mijn smaak,’ zegt bezoeker Theo tegen Iris. ‘Ik ben meer van de hardrock.’ Hij is dan ook onder de indruk, als Iris hem vertelt dat ze in Amerika in de studio met Eddie van Halen heeft gespeeld. ‘Dat is zeker niet de eerste de beste,’ vindt Theo.

Ziel geraakt
Samen met muzikale bezoeker van de Bres, Mauricio, speelt Iris het nummer ‘Halleluja’. Janna is tot tranen toe geroerd. ‘Ze heeft mijn ziel geraakt,’ zegt ze. Ook Mohammed is onder de indruk. ‘Ik ben dakloos en slaap in de nachtopvang. Voor overdag moet ik iets zoeken om te doen. En dan is hier zomaar dit optreden! Muziek is alles voor mij. Het is zoals Bob Marley het zei: ‘When music hits you, you feel no pain.’ Iris herkent dat wel een beetje. ‘Muziek kan je uit de pijn halen. Maar soms is muziek juist heel confronterend. Als ik me niet goed voel, dan kan bepaalde muziek me nog verdrietiger maken.’

Thuis voelen
De Bres aan de Heiligeweg is een laagdrempelig inloophuis voor mensen die moeite hebben sociaal en maatschappelijk aansluiting te vinden. Deze mensen hebben vaak weinig of geen sociale contacten of geen zinvolle dagbesteding. Iris vindt het fijn om er op te kunnen treden: ‘Het is belangrijk om je ergens thuis te voelen, waar ze je kennen. Daarom is een plek als deze zo waardevol. In totaal heb ik ongeveer vier maanden op straat geleefd, maar ik ben de straat nog lang blijven opzoeken, ook toen ik al lang een kamer voor mijzelf had. Op straat voelde ik mij veilig en verbonden met anderen. Dat is wat ik hier ook zie. Hoe ik me voor een optreden op een plek als deze ook voel, ik kom er altijd beter uit. Dat komt door de warmte en de dankbaarheid van de mensen. Daar doe ik het voor.’

Als je een muzikale arm om de schouders van kwetsbare mensen belangrijk vindt, dan kan je Iris helpen met haar werk. Kijk daarvoor hier: https://musicforshelter.com

Door Erna Oosterveen

Foto nieuwsbrief door Jelle Oosterveen