Column Betrokkenheid uit onverwachte hoek

“Een mens is nooit te oud om te leren.” Een gevleugelde uitspraak van mijn vader vroeger. Als kind wil je daar niet aan, maar ondertussen weet ik wel beter: Hij had gewoon gelijk.

Dat blijven leren heeft vaak betrekking op het bijstellen van (voor)ingenomen standpunten oftewel beeldvorming. Die kan hardnekkig zijn en een juist beeld op de werkelijkheid behoorlijk vertroebelen. Ik kwam daar weer eens achter toen bij De Bres het initiatief van Thibaud Delpeut, artistiek directeur van Theater Utrecht en theatermaakster Adelheid Roosen ter sprake kwam. Zij besloten om het land door te trekken met een theatervoorstelling, waarbij thuislozen en hun problematiek centraal staan. Sterker nog: Door een groot aantal vrijwilligers van De Bres zal de voorstelling in De Spiegel worden bezocht.
“Krijg nou wat” dacht ik toen er voor het eerst over werd gesproken. Theater, acteurs, vedettes (zelfbenoemd of niet): Allemaal leuk en aardig, maar het zijn toch vooral ijdele mensen die zichzelf op de planken willen manifesteren? Uiteraard overdrijf ik, maar daar is het een column voor. Toch was het wel mijn eerste reactie en toen (pas) ging ik nadenken.
O, die zogenaamde ijdele acteurs zijn dus ook gewoon mensen die idealen kennen en die willen uitdragen. Als Thibaud Delpeut en Adelheid Roosen met dit beladen onderwerp de boer op gaan dan moet er toch meer spelen; Dan zal het met de ijdelheid van Adelheid waarschijnlijk reuze meevallen. Dit theaterinitiatief toont een betrokkenheid waar je gewoon een warm gevoel bij krijgt, temeer daar geprobeerd wordt ook daadwerkelijk mensen uit de doelgroep actief aan het theaterstuk mee te laten werken.
En zo, met een knipoog naar mijn al lang geleden overleden vader: Dank pa, een mens is inderdaad nooit te oud om te leren. Er is echter één belangrijke voorwaarde: Je moet er wel voor open willen staan. En ook dat heeft hij mij geleerd.

Ton ten Hove.